XVI-wieczny, drewniany kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Starej Wsi leży w pobliżu Wilamowic. Kolejne przebudowy zatarły nieco pierwotny, małopolsko-śląski styl budowli. Świątynia wzniesiona na niewielkim wzgórzu, w otoczeniu drzew i cmentarza, stanowi wraz z sąsiadującymi (i również zabytkowymi) budynkami plebanii oraz dawnej szkoły parafialnej, malowniczy zespół architektoniczny. Obiekt znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Jak dowiadujemy się z przekazów pisemnych, Stara Wieś posiadała parafię i świątynię już w 1326 roku. Obecny kościół, pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, fundacji Krzysztofa Bibersteina-Starowieyskiego, to druga budowla na tym miejscu. Znajduje się w centrum wsi, na niewielkim wzniesieniu. Jak głosi inskrypcja na belce tęczowej, „kościół zbudowano na cześć Boga i jego rodzicielki Marii i na cześć Świętego Krzyża”. Budowla powstała w 1522 r., konsekrowana była w 1530, natomiast z XVII w. pochodzi jej wieża.
Kolejne wieki przyniosły z sobą liczne przebudowy. Najistotniejsze z nich, to: w roku 1787, gdy wymieniono pokrywę dachową i uwieńczono dach sygnaturką; w roku 1883, gdy nadano ostateczny kształt wieży; w 1926, kiedy wycięto ścianę miedzy nawą i wieżą. W wyniku tych zmian zatarty został pierwotny kształt budowli, która posiadała charakterystyczny styl śląsko-małopolski.
Orientowana świątynia ma konstrukcję zrębową. Nawa łączy się z węższym i niższym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego przykryty jest gontowym dachem, na którym (nad nawą) wznosi się ażurowa sygnaturka z cebulastą kopułą. Wieża posiada konstrukcję słupową. Kościół obiegają soboty, pod którymi znajdują się stacje Drogi Krzyżowej. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Bożej ze świętymi Katarzyną i Barbarą. Namalowany został na początku XVI w. i zapewne stanowi fragment dawnego, niezachowanego tryptyku. Z końca XVIII w. pochodzą dwa barokowe ołtarze boczne. W wyposażeniu kościoła, przeważnie barokowym i rokokowym, na uwagę zasługują też dwa feretrony: wczesnobarokowy z wizerunkami Matki Bożej Różańcowej i Chrystusa Ukrzyżowanego oraz późnobarokowy, z 1732 roku, z obrazami Świętej Rodziny i św. Jana Kantego.