XIV-wieczny kościół Świętego Krzyża przebudowano pod koniec XVII w. z inicjatywy żywieckiego proboszcza i dziekana, ks. Wojciecha Symeliusza. Powiększono wówczas prezbiterium, a całemu obiektowi nadano charakter barokowy. Rok 1790 przyniósł zamknięcie kościoła oraz sprzedanie go, w drodze licytacji, margrabinie Wielopolskiej. Kolejna licytacja miała miejsce w 1801 r. - świątynię zakupił wówczas Marcin Rybarski. Występował on z upoważnienia władz miejskich, które tylko w ten sposób mogły wziąć udział w transakcji (gdyż uprawnione do niej były tylko osoby fizyczne). Działo się to zresztą w czasach licznych ingerencji zaborczych władz austriackich w sprawy kościelne. Austriacy przez dłuższy czas nie pozwalali odprawiać tu nabożeństw. Podczas wojen napoleońskich w budowli mieścił się szpital dla rannych żołnierzy. Gotycka bryła kościoła, rozbudowana w epoce baroku, wzniesiona jest z kamienia i otynkowana. Jej długość wynosi (wraz z apsydą) 38,6 m, szerokość - 9. Od północy kościół posiada wieżę, zaś od południa dobudowana jest do niego kaplica Ogrojca. Od zewnątrz obiekt wsparty jest skarpami. Dach pokryty jest gontem, a nad nawą zwieńczony sygnaturką z cebulastym hełmem. Wewnątrz zachowało się kilka starych obrazów i rzeźb. W ołtarzu głównym znajduje się drewniany, wczesnobarokowy krucyfiks. Umieszczone po bokach rzeźby świętych pochodzą z późniejszego okresu. Obok świątyni znajdował się niegdyś cmentarz, na którym chowano osoby skazane przez sąd miejski na karę śmierci. Do dziś zachował się kamienny krzyż, upamiętniający jedną z tego rodzaju mogił.
Przed lub po nabożeństwach