Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Rudzicy jest kościołem parafialnym i stanowi trzecią z kolei budowlę na tym miejscu. Pierwsza świątynia, będąca obiektem drewnianym, istniała tu w pierwszej połowie XIV w. W okresie reformacji znajdowała się w rękach ewangelików. Kościół ten uległ spaleniu w 1728 r. Kolejna drewniana budowla, wzniesiona wkrótce potem, przetrwała kilkadziesiąt lat, po czym została zastąpiona (z końcem XVIII w.) przez budowlę murowaną, stojąca tu do dziś.
Rudzica leży na terenie Śląska Cieszyńskiego, w gminie Jasienica, kilkanaście km od Bielska-Białej. Tutejszy krajobraz tworzą łagodne wzgórza, o wysokości zazwyczaj 300-400 m n.p.m. Na jednym z wzniesień zbudowano tutejszy kościół. Początki miejscowości sięgają najprawdopodobniej przełomu XIII i XIV w. Od samego początku była ona własnością szlachecką.
Pierwsze wzmianki o świątyni pochodzą z 1335 r. Już wówczas był to kościół parafialny. Na fali reformacji, w drugiej połowie XVI w. przejęty został przez ewangelików, zaś w czasie kontrreformacji, w 1654 r. powrócił w ręce katolików. Dokonano wtedy ponownego poświęcenia i nadano wezwanie św. Jana Chrzciciela. Nie wiemy dokładnie, jak kościół wyglądał, choć protokoły wizytacyjne świadczą o tym, iż był dość obszerny, posiadał wieżę z dzwonami, a będąc budowlą drewnianą, miał równocześnie murowane fundamenty. Świątynia spłonęła wraz z plebanią w 1728 r. Niebawem wzniesiono kolejną, również drewnianą. O tej budowli nie wiemy prawie nic. Funkcjonowała przez kilkadziesiąt lat, a już w 1782 r. poświęcono kamień węgielny pod budowę nowego, murowanego kościoła. Prace przebiegały pod kierunkiem majstra murarskiego, Jana Drachnego z Cieszyna, zaś częściowo kierował nimi też mistrz ciesielski, Tomasz Koza z Frydku. Budowa trwała dość długo, bo do roku 1800, kiedy to 29 czerwca dokonano poświęcenia. Kościół został wzniesiony z cegły i kamienia. Posiada cechy późnobarokowe i klasycystyczne zarazem.