Galeria Floriana Kohuta w Rudzicy, założona w 1991 r., leży niedaleko miejscowości Jasienica między Bielskiem a Skoczowem, zatem łatwo tu trafić od strony głównych dróg. Techniki dzieł pana Kohuta są różne: od pasteli, poprzez akwarele, do obrazów olejnych, reprezentujących zarazem wspólny, niepowtarzalny styl. Twórca, jak sam mówi, maluje „naturę z natury”, a w jego pracach dostrzec możemy zarówno poetyczność, melancholię, zadumę, jak i często niepokój. Tematem obrazów są nierzadko strachy polne, o czym świadczyć mogą choćby tytuły dzieł: „Strachy w zbożu”, „Strachy w fiolecie”, „Zimowy ukłon stracha”, „Strach z ptaszkiem”. Poza obrazami przyciąga tutaj gości także miniskansen w którym zgromadzone zostały strachy polne, będące niegdyś charakterystycznym elementem wiejskiego krajobrazu. Zbudowane z patyków, starych szmat i innych przedmiotów, są ulubionymi przez artystę obiektami. Są tu strachy stare i nowe, a ciągle ich przybywa. Niektóre z nich są znane nie tylko mieszkańcom Rudzicy, ale ich sława rozchodzi się po kraju. Jak choćby strach „Antek-budowlaniec” albo „strach-kawaler”, wykonany przez długoletniego kawalera, który właśnie po wykonaniu stracha się ożenił. Podobno, jak wieść niesie, przynosi on szczęście w miłości i poprawia życie seksualne. Corocznie, z końcem maja, odbywa się w Rudzicy Święto Stracha Polnego, które przyciąga turystów. Konkurs, w którym może wziąć udział każdy, połączony jest z występami, koncertami oraz barwnym korowodem. Hasłem imprezy jest dwuwiersz „Do Kohuta przyjdźcie zgrają, tam atrakcje was czekają”.

Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.

Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.

Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.

Położona w centrum Beskidu Śląskiego Wisła od stu lat zalicza się do najpopularniejszych polskich miejscowości wypoczynkowych i przyciąga turystów zarówno w sezonie letnim, jak i zimowym. Na przełomie XX i XXI wieku o Wiśle usłyszał cały świat - a to za sprawą Adama Małysza, jednego z najwybitniejszych zawodników w dziejach skoków narciarskich. Adam Małysz urodził się w Wiśle, w 1977 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową, zaś w Ustroniu zdobył zawód dekarza. Dzięki rodzinnym tradycjom, już w wieku 6 lat rozpoczął karierę sportową od kombinacji norweskiej; w końcu jednak poświęcił się skokom narciarskim. W 1995 roku po raz pierwszy wystartował w zawodach Pucharu Świata, w których zajął wysokie, 17 miejsce. Jednak następne lata startów nie przynosiły sukcesów. Przełom nastąpił w 2000 roku – Adam Małysz zwycięża, jako pierwszy Polak, w prestiżowym Turnieju Czterech Skoczni. W całym sezonie 2000/2001 wygrywa aż 11 konkursów i zdobywa po raz pierwszy Puchar Świata, otrzymując Kryształową Kulę. Później były jeszcze cztery medale Igrzysk Olimpijskich, kolejne trzy triumfy w Pucharze Świata, cztery tytuły mistrza świata i wiele innych osiągnięć. Karierę narciarską Małysz zakończył w 2011 roku. Po latach sukcesów pozostało sportowcowi mnóstwo pamiątek. Kibice mogą je zobaczyć w Galerii Sportowe Trofea Adama Małysza, która mieści się w budynku przy ul. 1 Maja 48a. W gablotach prezentowane są m.in. wspomniane Kryształowe Kule, medale olimpijskie, medale Mistrzostw Świata oraz Polski, puchary, odznaczenia, a nawet statuetki Wiktora. Znalazło się także miejsce na kombinezony skoczka narciarskiego, kolekcję nart mistrza z Wisły oraz tzw. plastrony, głównie w kolorze lidera klasyfikacji. W galerii można kupić gadżety z wizerunkiem i autografem Adama Małysza. Przy odrobinie szczęścia spotkamy go nawet osobiście.

Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele. Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele.

Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele. Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele.

Pierwsze przekazy o odwiedzinach Cieszyna przez wędrowne trupy teatralne, pochodzą z XVIII w., choć na pewno jakieś formy działalności scenicznej miały tu miejsce wcześniej. W 1788 r. wznosząc budynek miejskiego ratusza uzupełniono go o salę redutową, gdzie miały odbywać się m.in. przedstawienia. Pech chciał, że pożar miasta w następnym roku strawił także ów obiekt, jednak nie zahamowało to nowych inscenizacji, jakie odbywały się w różnych pomieszczeniach. Stopniowo przedstawienia teatralne stały się stałym elementem tutejszego życia kulturalnego. Poważniejszą inicjatywę wzniesienia w Cieszynie teatru podjęto po wojnach napoleońskich. Budowę stosownego gmachu ukończono w październiku 1816 r., niebawem też (17 listopada tegoż roku) nastąpiło otwarcie. Grano tu zarówno znane utwory światowe jak i swoiste ich przeróbki, zaadaptowane do lokalnych warunków - np. „Podróż Lorenza do Cieszyna”. Gmach znów nie miał szczęścia i spłonął 4 listopada 1836, gdy występujący tu komedianci zaprószyli ogień. Prowizoryczny teatr zorganizowano wówczas przy koszarach. Niebawem społeczny komitet rozpisał konkurs na nową budowlę. W 1840 r. wybrano projekt Franza Schneidera z Wiednia, niemniej jednak władze zatwierdziły do realizacji projekt Josefa Kornhäusla, od lat pracującego na dworze arcyksięcia Karola Habsburga i będącego równocześnie twórcą kilku budynków teatralnych w Dolnej Austrii oraz w Ołomuńcu na Morawach. Znaczną część kosztów wzniesienia budowli pokrył arcyksiążę Karol. Gmach otwarto 5 kwietnia 1847 r. Ten trzeci z kolei budynek teatralny, także połączony z ratuszem, służył przez następne pół wieku. O nowym obiekcie myśleć zaczęto na przełomie wieków, przy czym inicjatywę wzięła w swoje ręce społeczność niemieckojęzyczna. Plany budowy „niemieckiego” teatru w Cieszynie zatwierdził Rząd Krajowy w Opawie, w 1902 r. Tego rodzaju inicjatywa miała charakter polityki germanizacyjnej, dlatego też wywoływała pewne sprzeciwy społeczności polskiej. Budowę realizowano w latach 1909-1910. Siedmioosiowa fasada główna posiada trójkątny ryzalit środkowy. Budynek zwieńczony jest wysokim, łamanym dachem z lukarnami i wieżyczką. Interesujący i bogaty jest wystrój wnętrz. Obiekt ten, zaprojektowany przez wiedeńskich architektów Ferdynanda Fellnera i Fryderyka Helmera, był własnością Niemieckiego Towarzystwa Teatralnego. Po odrodzeniu państwa polskiego Towarzystwo udostępniało obiekt także dla polskich przedstawień. Po wojnie budynek administrowany był przez Teatr Polski w Bielsku-Białej, zaś od roku 1993 pozostaje pod zarządem miasta Cieszyna.

Pierwsze przekazy o odwiedzinach Cieszyna przez wędrowne trupy teatralne, pochodzą z XVIII w., choć na pewno jakieś formy działalności scenicznej miały tu miejsce wcześniej. W 1788 r. wznosząc budynek miejskiego ratusza uzupełniono go o salę redutową, gdzie miały odbywać się m.in. przedstawienia. Pech chciał, że pożar miasta w następnym roku strawił także ów obiekt, jednak nie zahamowało to nowych inscenizacji, jakie odbywały się w różnych pomieszczeniach. Stopniowo przedstawienia teatralne stały się stałym elementem tutejszego życia kulturalnego. Poważniejszą inicjatywę wzniesienia w Cieszynie teatru podjęto po wojnach napoleońskich. Budowę stosownego gmachu ukończono w październiku 1816 r., niebawem też (17 listopada tegoż roku) nastąpiło otwarcie. Grano tu zarówno znane utwory światowe jak i swoiste ich przeróbki, zaadaptowane do lokalnych warunków - np. „Podróż Lorenza do Cieszyna”. Gmach znów nie miał szczęścia i spłonął 4 listopada 1836, gdy występujący tu komedianci zaprószyli ogień. Prowizoryczny teatr zorganizowano wówczas przy koszarach. Niebawem społeczny komitet rozpisał konkurs na nową budowlę. W 1840 r. wybrano projekt Franza Schneidera z Wiednia, niemniej jednak władze zatwierdziły do realizacji projekt Josefa Kornhäusla, od lat pracującego na dworze arcyksięcia Karola Habsburga i będącego równocześnie twórcą kilku budynków teatralnych w Dolnej Austrii oraz w Ołomuńcu na Morawach. Znaczną część kosztów wzniesienia budowli pokrył arcyksiążę Karol. Gmach otwarto 5 kwietnia 1847 r. Ten trzeci z kolei budynek teatralny, także połączony z ratuszem, służył przez następne pół wieku. O nowym obiekcie myśleć zaczęto na przełomie wieków, przy czym inicjatywę wzięła w swoje ręce społeczność niemieckojęzyczna. Plany budowy „niemieckiego” teatru w Cieszynie zatwierdził Rząd Krajowy w Opawie, w 1902 r. Tego rodzaju inicjatywa miała charakter polityki germanizacyjnej, dlatego też wywoływała pewne sprzeciwy społeczności polskiej. Budowę realizowano w latach 1909-1910. Siedmioosiowa fasada główna posiada trójkątny ryzalit środkowy. Budynek zwieńczony jest wysokim, łamanym dachem z lukarnami i wieżyczką. Interesujący i bogaty jest wystrój wnętrz. Obiekt ten, zaprojektowany przez wiedeńskich architektów Ferdynanda Fellnera i Fryderyka Helmera, był własnością Niemieckiego Towarzystwa Teatralnego. Po odrodzeniu państwa polskiego Towarzystwo udostępniało obiekt także dla polskich przedstawień. Po wojnie budynek administrowany był przez Teatr Polski w Bielsku-Białej, zaś od roku 1993 pozostaje pod zarządem miasta Cieszyna.

Galeria Floriana Kohuta w Rudzicy, założona w 1991 r., leży niedaleko miejscowości Jasienica między Bielskiem a Skoczowem, zatem łatwo tu trafić od strony głównych dróg. Techniki dzieł pana Kohuta są różne: od pasteli, poprzez akwarele, do obrazów olejnych, reprezentujących zarazem wspólny, niepowtarzalny styl. Twórca, jak sam mówi, maluje „naturę z natury”, a w jego pracach dostrzec możemy zarówno poetyczność, melancholię, zadumę, jak i często niepokój. Tematem obrazów są nierzadko strachy polne, o czym świadczyć mogą choćby tytuły dzieł: „Strachy w zbożu”, „Strachy w fiolecie”, „Zimowy ukłon stracha”, „Strach z ptaszkiem”. Poza obrazami przyciąga tutaj gości także miniskansen w którym zgromadzone zostały strachy polne, będące niegdyś charakterystycznym elementem wiejskiego krajobrazu. Zbudowane z patyków, starych szmat i innych przedmiotów, są ulubionymi przez artystę obiektami. Są tu strachy stare i nowe, a ciągle ich przybywa. Niektóre z nich są znane nie tylko mieszkańcom Rudzicy, ale ich sława rozchodzi się po kraju. Jak choćby strach „Antek-budowlaniec” albo „strach-kawaler”, wykonany przez długoletniego kawalera, który właśnie po wykonaniu stracha się ożenił. Podobno, jak wieść niesie, przynosi on szczęście w miłości i poprawia życie seksualne. Corocznie, z końcem maja, odbywa się w Rudzicy Święto Stracha Polnego, które przyciąga turystów. Konkurs, w którym może wziąć udział każdy, połączony jest z występami, koncertami oraz barwnym korowodem. Hasłem imprezy jest dwuwiersz „Do Kohuta przyjdźcie zgrają, tam atrakcje was czekają”.